BEN ŞİMDİ HANGİSİNE YANAYIM…?

...

Karanlık bir gece yol görünmüyor…

Yürüyorum dikenlerin üstünde…

Depremler oluyor can evimde, ülkemde, içimde, yüreğimin en derininde…

Kader mi demek lazım tedbirsizlik mi cehalet mi…artık siz ne derseniz deyin hepsi mümkün…

Üzgün müyüm, kızgın mıyım kaygılı mıyım, korkuyor muyum, acıyor muyum, öfkeli miyim, umutlu muyum yoksa isyanlarda mı ruhum…ben hangisini yaşayayım ilk önce bilemiyorum..Önce biri esir alıyor beni sonra bir diğeri…Bir duygudan diğer duyguya savruluyorum günlerdir. Belki ölmedim, yakınlarım da ölmedi, enkazda da kalmadı ama bana kalan beni yerle bir etti, yıktı, geçti…

Bu yazıyı yazarken nerden başlayacağımı bilemedim. Çünkü ne anlatsam, ne kadar anlatsam , hangi kelimeleri kullansam yetmedi, yetmiyor beni, bizi anlatmaya…

Ölenlere mi yanayım, kalanlara mı? Evsizlere mi, şehir değiştirenlere mi? Büyüdüğü topraklar tuzla buz olmuş insanlara mı, dağılan viran olan ailelere mi…Annesiz kalan çocuklara mı, naaşının yanı başında uyuyakalanlara mı…Ne o gördüğüm görüntülüler yeter anlatmaya, ne dilimin bildiği kelimeler yeter ifade etmeye…ve bırakamıyor olmak düşünmeyi…

Elden ne gelir ki? Günü kurtarmak yeterli mi ki yaptıklarım yetsin.. Uyuyor olmak, sıcak evde kahve içmek, arada bir gülmek bu kadar mı suçlu hissettirirmiş insana…Elim kolum kalkmıyor. Hiç bir şey yapmak gelmiyor içimden…Güneş her gün yeniden doğsa da, rüzgar yeniden esse de, saatler ilerlese de bir şeyler eksik; insanlarım eksik, topraklar eksik, umudum eksik….

Hayat teknik olarak devam ediyor olsa da ülkemde hiçbir şey artık eskisi gibi olmayacak biliyorum. Yirmi yıldır mersinde yaşarken hep istediğim ama bir türlü gidip görmeye fırsat bulamadığım Hatay-Antakya yok artık…Maraş dondurması da yok…Neye üzüleyim bilemedim ki şimdi? Gidemediğime mi, yiyemediğime mi, tanıyamadığıma mı, bundan sonra ne olacağına dair fikirsizliğime mi…Gelecek kaygılarımla baş başa, geçmiş pişmanlıklarımla bir arada …Ben “şimdi” ne yapayım?...

EDLAN BOSTANCI